Barbara Wiśniewska (radiowiec)

---

Życiorys

Barbara Wiśniewska jest absolwentką Wydziału Nauk PolitycznychUniwersytetu Śląskiego, gdzie uzyskała tytuł magistra nauk politycznych w 1983 roku, a jej specjalnością w ramach studiów było dziennikarstwo radiowe. Swoją karierę zawodową rozpoczęła w Radiu Łódź w tym samym roku, szybko zdobywając uznanie jako utalentowana reportażystka.

W swoim dorobku artystycznym szczególnie wyróżniają się tematy związane z bogatą historią wielokulturowej Łodzi oraz regionu łódzkiego. Barbara stworzyła wiele autorskich audycji, w tym takie programy jak: „Z radiowego archiwum”, „Pokochać Łódź” oraz „Historia jednego przedmiotu”. Jej zaangażowanie i pasja do dziennikarstwa promieniowały na długoletnią działalność, w ramach której pełniła rolę kierowniczki redakcji Miejskiej oraz Publicystyki i Reportażu w Radiu Łódź.

W ciągu swojej kariery zdobyła liczne wyróżnienia w ogólnopolskich konkursach Polskiego Radia na reportaż, w tym prestiżowe nagrody za dzieła takie jak „I runął mur…” (1992), „Scheiblerowska Strażnica” oraz „Bliżej i dalej Europy”. Jej prace cechują się nie tylko głębią merytoryczną, ale także kreatywnością i unikalnym podejściem do tematów, które porusza.

Odznaczenia i wyróżnienia

Barbara Wiśniewska, jako radiowiec, zdobyła uznanie dzięki swoje pracy i oddaniu miastu. W rezultacie jej działalności została wyróżniona licznymi odznaczeniami, co podkreśla jej znaczenie w społeczności lokalnej.

Wśród przyznanych nagród znalazły się:

• „Honorowa Odznaka Miasta Łodzi”,
• Odznaka „Za Zasługi dla Miasta Łodzi” w 2011 roku,
• medal Pro publico bono im. Sabiny Nowickiej, który mimo że jest nieformalny, cieszy się dużym szacunkiem w Łodzi.

Wybrane reportaże

Wśród najważniejszych reportaży Barbary Wiśniewskiej znajdują się niezwykłe opowieści, które odkrywają różnorodne aspekty historii i kultury Polski. Przykłady te obejmują:

• – „Generał „Nil”-Fildorf: trzeba powiedzieć wnuczkom, nie wiedzą…” (2012); ta pasjonująca narracja koncentruje się na życiu Generała oraz staraniach jego córki, Marii Fieldorf-Czarskiej, które zmierzały do pociągnięcia do odpowiedzialności prokuratorów, którzy skazali jego ojca na śmierć,
• – „I runął mur…” (1992); reportaż ten przedstawia spotkanie w Łodzi z krakowskim fotografem „Solidarności” – Stanisławem Markowskim. Artysta ten dokumentował rzeczywistość w Polsce w latach 1970–1999,
• – „Chudożnik” (1990); to historia o Polsce oraz Krymie opowiedziana przez Mehmeta Erola, słynnego łódzkiego cukiernika tureckiego pochodzenia, który podczas II wojny światowej piekł chleb w Zamościu dla polskich partyzantów,
• – „Filia” (1986); ten reportaż skupia się na filii niemieckiego obozu dla polskich dzieci w Łodzi, zlokalizowanej przy ul. Przemysłowej, we wsi Dzierżązna.

---

Oceń: Barbara Wiśniewska (radiowiec)

---