Gusti Jackowska

Gusti Jackowska rozpoczęła swoją drogę zawodową w Bielsku-Białej, kończąc tamtejszą Szkołę Handlową. Po wybuchu II wojny światowej zmuszona była uciekać do Lwowa, a w 1941 roku została wywieziona do Kzył-Orda w Kazachstanie. W trudnych warunkach wojennych pracowała w stołówce dla polskich uchodźców, a następnie w Spółdzielni Zakładów Ałga, zajmując się produkcją swetrów dla Armii Czerwonej. Jej trudne życie w czasie wojny obejmowało również pracę jako woźnica, przewożąc płody rolne z kołchozów do wytwórni. W 1942 roku przeszła poważną chorobę - tyfus brzuszny, a jej dalsze życie ratowała życzliwość kazachowskiej rodziny.

Gusti Jackowska nieustannie dążyła do służby kraju, zgłaszając się jako ochotnik do wojska w momencie tworzenia 1 Dywizji im. Tadeusza Kościuszki. Po przejściu przeszkolenia, jej ścieżka prowadziła przez różne jednostki, w tym 2 Dywizję Piechoty im. Henryka Dąbrowskiego oraz 1 Armię Wojska Polskiego. Jej męstwo i determinacja sprawiły, że przeszła szlak batalistyczny, walcząc o wolność podczas przełamania Wału Pomorskiego.

Po zakończeniu działań wojennych, Gusti Jackowska 1 października 1947 została dyrektorem Agencji Fotograficznej Filmu Polskiego. Na tym stanowisku osiągnęła wiele, w tym organizację wystroju fotograficznego podczas Wystawy Ziem Odzyskanych, a także wsparcie fotograficzne Światowego Kongresu Intelektualistów w Obronie Pokoju, za co odznaczona została Złotym Krzyżem Zasługi. Jej wkład w dokumentację wojennych zniszczeń Warszawy dostarczył bezcennych materiałów archiwalnych dla przyszłych pokoleń badaczy.

Jej mąż, Aleksander Jackowski, pełnił ważną rolę w Instytucie Sztuki PAN, co zbliżyło gusti do znanej postaci, Tadeusza Sygietyńskiego, organizatora Zespołu „Mazowsze”. Dzięki współpracy z Sygietyńskim, Jackowska została powołana na pełnomocnika do spraw organizacji Państwowego Zespołu Pieśni i Tańca „Warszawa”, a od 1 stycznia 1954 roku pełniła funkcję dyrektora tego zespołu.

Po likwidacji Zespołu „Warszawa” w 1956 roku, Gusti przeniosła się do Zespołu „Mazowsze”, gdzie pracowała na blisko 20 lat, do końca swojej kariery w 1976 roku. Zmarła 26 kwietnia 1998 roku, a jej życie zostało symbolicznie zakończone w grobowcu rodzinnym na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie.

Ostatecznie, Gusti Jackowska pozostawiła po sobie niezatarte ślady w polskiej kulturze, dokumentując czas, w którym żyła i pracowała. Jej wysiłki zaowocowały trwałymi fundamentami dla przyszłych pokoleń artystów. Warto przypomnieć o jej bliskich relacjach, które na zawsze wiązały jej karierę z renomowanymi osobami, takimi jak Mira Zimińska-Sygietyńska.