Hertha Karasek-Strzygowski

Urodziła się w rodzinie fabrykanckiej, która od końca XVIII wieku była związana z rejonem bielsko-bialskim. Jej przodkiem był Franciszek Strzygowski, który przybył na te tereny z Pilzna w małopolsce w 1779 roku. Jej ojciec, Rudolf Strzygowski (1866-1955), odegrał kluczową rolę w rozwoju rodziny, będąc założycielem tzw. młodszej linii rodu.

W wieku 18 lat, w 1914 roku, Hertha postanowiła wyjechać do Wiednia, aby uczęszczać do Szkoły Malarstwa dla Kobiet i Dziewcząt. Niestety, nie udało jej się dostać na Akademię Sztuk Pięknych, ponieważ w tamtym okresie nie przyjmowano kobiet. Z powodu trudności spowodowanych wojną, wkrótce po ukończeniu studiów, przeniosła się do Krakowa, gdzie uczestniczyła w kursach Józefa Czajkowskiego organizowanych przez Warsztaty Krakowskie.

W 1921 roku przeszła do Wiednia, gdzie wynajęła własne atelier. Rozpoczęła wtedy intensywną pracę nad malarstwem krajobrazowym, ze szczególnym uwzględnieniem Alp oraz beskidzkich okolic. W 1925 roku poślubiła kuzyna, historyka sztuki Josefa Strzygowskiego, z którym odbyła liczne podróże do miejsc takich jak Bałtyk, Finlandia oraz Włochy. Po wojnie, w latach 30. XIX wieku, Hertha była także częścią Katowickiej Grupy Artystycznej (Kattowitzer Künstlergruppe).

Po śmierci męża, wychodząc za Alfreda Karaska w 1942 roku, etnografa oraz profesora Uniwersytetu Wrocławskiego, kontynuowała badania nad kulturą mniejszości niemieckich. Ich wspólne podróże po Beskidach, Spiszu i Wołyniu znacząco wzbogaciły jej twórczość. Hertha była szczególnie uzdolnioną artystką, której prace, w tym obrazy i akwarele, przedstawiały ludzi i typy ludowe z jej rodzinnych stron.

Owocem tych podróży są również dwie publikacje: "Wolhynisches Tagebuch" (Dziennik wołyński, 1979) oraz "Es führet uns des Schicksals Hand – bessarabisches Tagebuch" (Tak prowadziła nas ręka losu – dziennik besarabski, 1990). Mimo to, jej droga artystyczna nie była wolna od kontrowersji, ponieważ uznano ją po wojnie za sympatyczkę nazizmu, co skutkowało utratą obywatelstwa austriackiego i przenosinami do bawarskiego Berchtesgaden, gdzie mieszkał także jej ojciec.

W nowym miejscu kontynuowała swoje artystyczne ambicje. Wiele z jej dzieł znajduje się obecnie w zbiorach prywatnych. W Germańskim Muzeum Narodowym w Norymberdze można znaleźć piętnaście dużych obrazów strojów ludowych oraz dziewięć rysunków sangwinowych. Inne prace są przechowywane w Muzeum Ojczyźnianym Niemców Besarabskich w Stuttgarcie. Niestety, znaczna część jej twórczości sprzed wojny zaginęła, co czyni jej dziedzictwo jeszcze bardziej fascynującym tematem do dalszych badań.