Hugo Huppert

Kultura i sztuka

Hugo Huppert urodził się 5 czerwca 1902 roku w Bielsku i zmarł 25 marca 1982 roku w Wiedniu. Był to znany austriacki poeta, prozaik, eseista, krytyk literacki oraz tłumacz, który na przestrzeni swojego życia przyjął marksistowskie poglądy.

Huppert przez znaczną część swojego życia pozostawał związany ze Związkiem Radzieckim, co wpłynęło na jego twórczość oraz działalność literacką.

Życiorys

Hugo Huppert przyszedł na świat w rodzinie, w której dominował język niemiecki, a jego rodzice wykonywali prace w administracji państwowej. Urodził się w Bielsku, obecnie znanym jako Bielsko-Biała, położonym na Śląsku Austriackim. Już w młodości, zaledwie w czasie nastoletnim, zaczął interesować się ideami marksizmu. W 1920 roku zaczął swoje zaangażowanie w działalność polityczną, dołączając do wschodniośląskiego oddziału Ruchu Młodzieży Robotniczej. Kolejnym krokiem była jego decyzja o studiach z zakresu politologii na Uniwersytecie Wiedeńskim, gdzie w 1921 roku przystąpił do Komunistycznej Partii Austrii.

W 1925 roku, z doktorem Hansim Kelsenem jako mentorem, uzyskał doktorat, co umożliwiło mu przeniesienie się na paryską Sorbonę, gdzie rozwinął swoje zainteresowania socjologią. To właśnie w Paryżu Huppert nawiązał znaczące znajomości, w tym z takimi osobistościami jak Henri Barbusse, Georges Duhamel oraz Jean Cocteau. Po powrocie do Wiednia w 1926 roku, Huppert krótko trafił do więzienia po rewolcie lutowej w 1927 roku, a następnie podjął decyzję o przeprowadzce do Moskwy.

Praca w Moskwie trwała od marca 1928 do września 1932 roku, gdzie Huppert był związany z Instytutem Marksa i Engelsa, a jego wkład przyczynił się do wydania Dzieł zebranych Marksa i Engelsa (Marx-Engels-Gesamtausgabe). W latach 1933–1935 studiował literaturę w Instytucie Czerwonej Profesury, gdzie nawiązał więzi z Maksymin Gorkim. Huppert intensywnie podróżował po ZSRR, odwiedzając różnorodne regiony, w tym Azję Środkową, północną Rosję oraz Ukrainę i Krym. Wśród jego przyjaciół znalazł się Włodzimierz Majakowski, dla którego najważniejsze prace przetłumaczył na język niemiecki, co skłoniło go do wydania własnych poezji w 1940 roku.

Od 1934 roku Huppert pracował jako redaktor kulturalny w moskiewskiej „Deutsche Zentral-Zeitung” (Niemiecka Centralna Gazeta) oraz w 1936 roku objął stanowisko zastępcy redaktora naczelnego „Internationalen Literatur – Deutsche Blätter” (Literatura Światowa – Karty Niemieckie). Niestety w 1938 roku, podczas wielkiego terroru, został aresztowany przez NKWD oraz poddany torturom. Po rocznym pobycie w więzieniu, Huppert stał się wykładowcą w Instytucie Literackim im. M. Gorkiego do 1941 roku. Następnie, w trakcie II wojny światowej, pracował w Armii Czerwonej jako część politycznej administracji.

Jako oficer Armii Czerwonej Huppert uczestniczył w zajmowaniu Rumunii, Węgier, Słowacji oraz Dolnej Austrii i Wiednia, osiągając stopień majora. Po zakończeniu wojny zamieszkał w Wiedniu, gdzie pracował w redakcji „Österreichische Zeitung” (Gazeta Austriacka) między 1945 a 1949 rokiem. W 1949 roku został wezwany z powrotem do ZSRR na skutek swojego związku z Serbką, jednak zdołał uzyskać pozwolenie na podróże naukowe do republik nadbałtyckich.

Po XX Zjeździe KPZR i rozpoczęciu destalinizacji, Huppert powrócił do Wiednia 4 kwietnia 1956 roku i mieszkał tam aż do swojej śmierci w 1982 roku, koncentrując się na pracy literackiej. Od 1946 roku należał do austriackiego oddziału PEN Clubu, jednak w 1957 roku został wykluczony z powodu pozytywnego stosunku do inwazji ZSRR na Węgrzech, po czym dołączył do wschodnioniemieckiego oddziału. W 1969 roku uhonorowano go tytułem honorowego profesora za osiągnięcia w dziedzinie literatury. Uzyskał również liczne nagrody, w tym Nagrodę im. Heinricha Heinego Ministerstwa Kultury NRD oraz Austriacki Medal Nauki i Sztuki I klasy.

Twórczość

Poezja

Hugo Huppert, wybitny twórca literacki, pozostawił po sobie niezatarte ślady w świecie poezji. Jego dzieła, pełne pasji i refleksji, ukazują różnorodność tematów oraz emocji, które towarzyszyły mu przez lata twórczości.

  • 1940: Ojczyzna (Vaterland),
  • 1941: Pory roku (Jahreszeiten),
  • 1945: Zbawiciel Dachau (Der Heiland von Dachau),
  • 1954: Gruziński kij (Georgischer Wanderstab),
  • 1962: Wzdłuż i wszerz. Wiersze z 30 lat (Landauf, landab. Gedichte aus 30 Jahren),
  • 1968: Logarytm radości (Logarithmus der Freude),
  • 1970: Spojrzenie Andrego (Andre Bewandtnis),
  • 1974: Kwadrat we wstecznym lusterku. Wiersze z 40 lat (Quadrat im Rückspiegel. Gedichte aus 40 Jahren),
  • 1981: Wiedeń lokalnie. Wiersze i teksty poetyckie (Wien örtlich. Gedichte und lyrische Texte),
  • 1981: Wskazówki czyli Pełnia na życzenie (Indizien oder Vollmond auf Bestellung).

Proza i eseje

Twórczość Hupperta obejmowała również prozę, w której ukazywał swoje spostrzeżenia oraz przemyślenia. Jego eseje były często bogate w konteksty społeczno-kulturalne, a także osobiste refleksje, co czyniło je niezwykle interesującymi dla czytelników.

  • 1934: Syberyjska drużyna (Sibirische Mannschaft),
  • 1938: Flagi i skrzydła (Flaggen und Flügel),
  • 1949: Jutro do zdobycia. Studia Austriaka w Kraju Rad (Den morgigen Tag zu erschliessen. Studien eines Österreichers im Sowjetland),
  • 1961: Zdrowiusieńki kraj. Austriak pozdrawia NRD (Kerngesundes Land. Ein Österreicher grüsst die DDR),
  • 1963: Monety w studni. Doświadczone Włochy (Münzen im Brunnen. Erlebtes Italien),
  • 1973: Myśleć i działać. Uwagi do poetyki (Sinnen und Trachten. Anmerkungen zur Poetologie),
  • 1976: Uchylone drzwi. Raport młodzieży (Die angelehnte Tür. Bericht von einer Jugend),
  • 1976: Niecierpliwość wieku. Wspomnienia o Majakowskim (Ungeduld des Jahrhunderts. Erinnerungen an Majakowski),
  • 1977: Zegar ścienny na pierwszym planie. Stacje życia (Wanduhr im Vordergrund. Stationen eines Lebens),
  • 1979: Sobowtór w szachu. Próby czasu dojrzewania (Schach dem Doppelgänger. Anläufe der Reifezeit).

Tłumaczenia

Huppert jest również znany jako utalentowany tłumacz, który przekładał dzieła wybitnych pisarzy, w tym wiersze i prozę, na język niemiecki. Jego tłumaczenia często łączyły w sobie wierność oryginałowi oraz literacką finezję.

  • 1940: większość wierszy i innych utworów Władimira Majakowskiego,
  • 1943: Pieśń o dwudziestu ośmiu gwardzistach Nikołaja Tichonowa,
  • 1950: Przyjaciele i wrogowie Konstantina Simonowa,
  • 1955: Rycerz w tygrysiej skórze Szoty Rustawelego,
  • 1963: Parabola Andrieja Wozniesienskiego,
  • 1966: Wasilij Tiorkin. Księga żołnierzy Aleksandra Twardowskiego.

Oceń: Hugo Huppert

★★★★★
Średnia ocena:4.91 Liczba ocen:7