Różka Korczak-Marla

---

Życiorys

Różka Korczak-Marla przyszła na świat 24 kwietnia 1921 roku, w jednej z dwóch polskich miejscowości – Bielsku lub Płocku. Pochodziła z rodziny, której członkiem był handlarz bydłem. W swojej młodości kształciła się w polskiej szkole, a jej zaangażowanie społeczne doprowadziło do tego, że stała się jedną z kluczowych organizatorek strajku żydowskich uczniów, protestujących przeciwko antysemickim wypowiedziom dyrektora. W 1934 roku rodzina Różki osiedliła się w Płocku, gdzie trudna sytuacja finansowa sprawiła, że podjęła zatrudnienie, a jednocześnie uczęszczała na wieczorowe kursy edukacyjne. W tym czasie dołączyła również do syjonistycznej organizacji młodzieżowej Ha-Szomer Ha-Cair.

Po tym, jak wojska niemieckie i radzieckie zajęły Polskę, Różka uciekła do Wilna, gdzie wraz z grupą uchodźców założyła kooperatywę produkującą szczotki. Kiedy Wilno zostało przejęte przez Związek Radziecki, działacze jej organizacji zeszli do podziemia. W momencie, gdy Niemcy ponownie zajęli miasto i utworzyli getto, Korczak podjęła pracę jako bibliotekarka. Przystąpiła także do Zjednoczonej Organizacji Partyzanckiej, w ramach której szmuglowała broń oraz żywność do getta, a także bojowników organizacji do pobliskiej Puszczy Rudnickiej.

Po likwidacji getta, która miała miejsce 23 września 1943 roku, Różka znalazła się po stronie aryjskiej, wstępując do żydowskiego oddziału partyzanckiego „Nekama” (co w tłumaczeniu oznacza „Zemsta”), dowodzonego przez Abę Kownera, który walczył z Niemcami w puszczy. Wkrótce stała się jedną z przywódczyń oddziału, wyróżniając się w akcjach sabotażowych oraz zarządzając logistyką i aprowizacją.

Po przejęciu Wilna przez ZSRR w lipcu 1944 roku, Różka nawiązała kontakt z ocalonymi z Kowna i została skierowana do Rumunii, gdzie rozpoczęła tworzenie ośrodków dla żydowskich uchodźców z Europy, przygotowujących ich do nielegalnego przejścia do Palestyny. Sama dotarła do Palestyny 12 grudnia 1944 roku i była jedną z pierwszych osób, które przybyły do Izraela, posiadając świadectwa na temat Zagłady Żydów litewskich.

Początkowo osiedliła się w kibucu Elon, a w 1946 roku wraz z grupą byłych partyzantów współtworzyła kibuc En ha-Choresz, w którym mieszkała aż do swojej śmierci. Pracowała jako nauczycielka w lokalnej szkole średniej, a także angażowała się w edukację młodzieży na temat Holokaustu. Jej mąż, Awi Marla, był ojcem trojga ich dzieci.

Różka aktywnie uczestniczyła w tworzeniu miejsc pamięci żydowskiego oporu, w tym Lochamej haGeta’ot, organizacji Giwat Hawiwa oraz kibucu Jad Mordechaj. W 1964 roku opublikowała autobiograficzną książkę „Płomienie w popiołach”, która dokumentowała historię wileńskiego getta, pisana była od 1945 roku, tuż po jej przybyciu do Palestyny. Zmarła na raka 5 marca 1988 roku.

---

Oceń: Różka Korczak-Marla

---