Zbigniew Skoczylas

---

Życiorys

Działalność wojskowa

W wieku 18 lat, w 1949 roku, Zbigniew Skoczylas rozpoczął swoją służbę w Ludowym Wojsku Polskim. Jego kariera wojskowa obejmowała m.in. 6 Pomorską Dywizję Powietrznodesantową, gdzie zdobył cenne doświadczenie. W roku 1964 objął prestiżowe stanowisko dowódcy 9 Szkolnego Batalionu Powietrznodesantowego. Znany był również jako adiutant gen. Józefa Kuropieski, co stanowiło istotny element jego kariery. Na prośbę własną, w 1979 roku, odszedł z wojska w stopniu podpułkownika.

Działalność wspinaczkowa

Zbigniew Skoczylas przez wiele lat pasjonował się wspinaczką górską, rozpoczynając swoją przygodę z tą dyscypliną w 1950 roku. Jego umiejętności szybko przyniosły mu uznanie w kręgach polskich taterników. Na szczególne wyróżnienie zasługuje wytyczenie, w 1953 roku, nowej drogi na Mnichu – „Kant hakowy”, z towarzyszeniem Jana Długosza, Marka Stefańskiego oraz Andrzeja Grabianowskiego. W 1954 roku dokonał również historycznego zimowego przejścia grani od Wołoszyna przez Świnicę do Mieguszowieckiego Szczytu. Wspinał się z wybitnymi osobami, takimi jak Andrzejem Paczkowskim, swoim bratem Adamem, a także Januszem Onyszkiewiczem. Od 1974 roku pełnił funkcję ratownika w Grupa Tatrzańskiego Górskiego Ochotniczego Pogotowia Ratunkowego, uczestnicząc w wielu akcjach ratunkowych, ratując życie innym.

Od początku lat 50-tych angażował się w organizacje zrzeszające polskich taterników. W latach 1957-1962 był wiceprezesem zarządu Klubu Wysokogórskiego. Później, w latach 1979-1985, sprawował funkcję wiceprezesa Polskiego Związku Alpinizmu. Zajmował się także tatrzańską bazą PZA, kierując m.in. bazami namiotowymi na Szałasiskach przy Morskim Oku oraz na Rąbaniskach w Dolinie Gąsienicowej. Wraz z żoną Bogną zapoczątkował coroczne Spotkania Oldboyów, które współcześnie odbywają się w schronisku nad Morskim Okiem. Był również prezesem kapituły Złotego Jaja, honorującym najbardziej kontrowersyjne osiągnięcia wspinaczkowe.

Wielki entuzjasta górskich wypraw himalaistycznych, Skoczylas brał udział w ekspedycjach w Indiach oraz Nepalu. W trakcie swojego pobytu w Indiach, angażował się w pomoc, pracując jako wolontariusz w obozie dla uchodźców tybetańskich.

Działalność polityczna i społeczna

W latach 1980–1981 Zbigniew Skoczylas pełnił rolę doradcy NSZZ „Solidarność”, co było istotnym etapem w jego karierze. W październiku 1990 roku, Marek Nowicki, ówczesny prezes Helsińskiej Fundacji Praw Człowieka, polecił go ministrowi spraw wewnętrznych Krzysztofowi Kozłowskiemu na stanowisko Pełnomocnika MSW do spraw uchodźców. To stanowisko stworzono z myślą o obsługiwaniu rosnącej liczby imigrantów z takich krajów jak Rumunia, ZSRR oraz państwa Afryki i Azji. Skoczylas, pełniąc tę funkcję, zajął się opracowaniem systemu zapewnienia ochrony cudzoziemcom w Polsce. W lipcu 1991 roku złożył rezygnację, uznając swoją misję za zakończoną. Od sierpnia tego samego roku był doradcą ministra spraw wewnętrznych ds. migracji i uczestniczył w ustanowieniu Biura Łącznikowego UNHCR w Polsce w 1992 roku.

W 1992 roku kierował zespołem ds. wojska i żołnierzy w Biurze Rzecznika Praw Obywatelskich, a od lipca 1992 do marca 1994 był dyrektorem Departamentu Kadr Ministerstwa Obrony Narodowej. Na początku 1994 roku został doradcą ministra spraw wewnętrznych Andrzeja Milczanowskiego w sprawach Straży Granicznej i uchodźców. W kolejnych latach udzielał doradztwa ministrom obrony narodowej, takim jak Piotrowi Kołodziejczykowi, Zbigniewowi Okońskiemu oraz Januszowi Onyszkiewiczowi. W latach 1998-2000 pełnił kierowniczą funkcję w Gabinecie Politycznym w MON, a następnie pracował jako doradca Bronisława Komorowskiego. W latach 2008 i 2009 był dwukrotnie nominowany do prestiżowej Nagrody Nansena przez Biuro UNHCR w Polsce.

---

Oceń: Zbigniew Skoczylas

---